ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ BULLYING!

Bullying: τί ανατριχιαστική λέξη λοιπόν! Και πόσα εκφοβιστικά, αισχρά και απίστευτα ταπεινωτικά συναισθήματα περιλαμβάνει! 

Μα είναι αλήθεια....Την ίδια στιγμή που κάποιος τρομοκρατεί, κάποιος άλλος τρομοκρατείται γιατί έτσι μεγάλωσε, έτσι έμαθε, έτσι γαλουχήθηκε από τους γονείς και την κοινωνία. Γιατί απλά κάποιοι φρόντισαν να του μάθουν πως ο σκληρός, το αντράκι, η άσχημη συμπεριφορά, απλά σε κάνει να νιώθεις καλύτερος, κυρίως γιατί ΔΕΝ είσαι! Γιατί όταν ξέρεις τί αξίζεις, δεν έχεις ανάγκη να το δείχνεις, να το φωνάζεις διαρκώς, να το επιβάλλεις επειδή σε κάνει να νιώθεις ανώτερος, σε κάνει να μοιάζεις με αυτό που όλοι θέλουν!

Και πόσο υπεύθυνοι είμαστε όλοι γι'αυτό. Από μικρά παιδιά, που παίζουμε "αθώα" με τα αδέλφια μας, τους παιδικούς φίλους και γείτονές μας "τρομοκρατώντας" και "κλέβοντας" παιχνιδιάρικα μέσα απ'τα χέρια τους τα δικά τους παιχνίδια, ή κλαίγοντας και χτυπώντας πεισματάρικα το πόδι στο πάτωμα σε μια επίδειξη καπρίτσιου και επιβολής...Μέχρι τις μεγάλες τάξεις των σχολείων όπου οι φωνές, η αντισυμβατική συμπεριφορά, ακόμα και η χειροδικία ερμηνεύονται ως "απλό ξέσπασμα των νέων", ψυχολογική και συναισθηματική φόρτιση λόγω των σωματικών και ψυχικών αλλαγών, ακόμα και ως εφηβεία -που όντως ισχύει πλην μερικών σκοτεινών εξαιρέσεων όπου τα όρια ξεπερνιούνται καθημερινά εναντίον συγκεκριμένα πάντα ανθρώπων.

Πόσο υπεύθυνοι είναι πρώτα και πάνω απ'όλα οι γονείς, που στην προσπάθειά τους να αναθρέψουν άτομα ικανά ν'ανταπεξέλθουν στην σκληρή κοινωνία που ζούνε, αφήνουν λίγο παραπάνω τα "καπρίτσια" των παιδιών τους να επεκταθούν, παραβλέπουν τις αντισυμβατικές συμπεριφορές ακόμα και όταν αυτές ξεπερνούν καθημερινά τα όρια και αυτό το ξέσπασμα γίνεται εναντίον άλλων ανθρώπων...

Και πόσες φορές έχουμε και εμείς οι ίδιοι ακούσει τη φράση " άσε το παιδί ήσυχο, καλύτερα ζωηρό παρά μαλθακό και άβουλο!". Μα πάντοτε υπάρχει η άλλη άποψη του ίδιου νομίσματος και τα όρια ακροβατούν πάνω σε τεντωμένο σκοινί με όλους εμάς ν'αγνοούμε πότε πρέπει να γείρουμε στα δεξιά και πότε στ'αριστερά του. Πότε πρέπει να επιβάλλουμε την "τάξη" και πότε να σιωπήσουμε συγκαταβατικά, αφήνοντας τα πράγματα να κυλήσουν ως έχουν. Πότε πρέπει ν'αντιδράσουμε και πότε να φωνάξουμε και να δείξουμε θαρρετά πως κάτι δεν είναι σωστό, πότε να λάβουμε κάθε δυνατό μέτρο ώστε τα όρια να μείνουν ώς έχουν, όρια σταθερά και απόλυτα εμφανή και όχι καταστρατηγημένοι κανόνες που αδυνατούμε πια να ελέγξουμε. 

Μα μέσα σ'όλα αυτά, εγώ θα έλεγα πως υπάρχει ένας απλός και εύκολος τρόπος να θέσουμε τις βάσεις για την εξάλειψη αυτού του φριχτού φαινομένου που λέγεται μπούλιγνκ. Να θυμόμαστε πως ότι και αν γίνει, ότι και να δούμε, ότι και αν ακούσουμε η λεπτή εκείνη γραμμή που καθορίζει το πέρασμα στην άλλη πλευρά είναι μία και μοναδική και δεν είναι άλλη παρά ο απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία του άλλου. Κάθε είδους ελευθερία, σωματική, ηθική, ψυχολογική, ιδεολογική! Και πως το μόνο που μπορούμε και επιτρέπεται να κάνουμε, είναι να στρεφόμαστε εναντίον καταστάσεων, αδικιών, απόψεων, ακόμα και ιδεολογιών αν θέλετε, μα ποτέ -ποτέ στ'αλήθεια- εναντίον άλλων συνανθρώπων μας.

Αν το τηρήσουμε όλοι, αν από σήμερα αρχίσουμε να το εφαρμόζουμε στα παιδιά μας, στους φίλους, τους συγγενείς, τους γείτονες, τότε ειλικρινά μπορούμε πια να ελπίζουμε σ'ένα αύριο με λιγότερη βία, μα περισσότερο σεβασμό, ελευθερία, γαλήνη και ευτυχία. Μονάχα ΑΝ.....


Από την blogger